ความคิดของคนต่าง Generation ๒

คนเวียดนามที่อายุน้อยกว่า๕๐ ปี คือประมาณ ๓๕-๕๐ เติบโตในช่วงท้ายสงคราม ในยุคนั้นเริ่มลืมตาอ้าปากได้บ้าง ไม่ลำบากเหมือนรุ่นพ่อแม่ หากเทียบก็เหมือนลูกๆโอชิน ช่วงนี้เป็นช่วงโอกาสทอง จับอะไรก็เป็นเงินเป็นทอง คนพวกนี้ มีหัวคิดก้าวหน้า และมีความทะเยอทะยาน กล้าใช้จ่ายแต่ก็ใช้สติว่า อะไรคุ้มค่าหรือไม่ แต่ไม่ประหยัด มัธยัสต์เหมือนรุ่นพ่อแม่ และให้ความสำคัญกับภาพลักษณ์ ชื่อเสียง พ่อแม่กลุ่มนี้ ส่งเสริมลูกสุดๆ หากมีกำลัง ให้ลูกเรียนอย่างๆเดียว ไม่ต้องทำงาน คนกลุ่มนี้ทำงานหนัก สร้างฐานะ ซื้อบ้าน ซื้อรถ ซื้อทอง สร้างกิจการ ไม่ค่อยมีเวลาให้ลูกๆ เื้ท่าที่ดู ดิฉันว่าจะคล้ายคนรุ่นพ่อแม่ของเรา

ซึ่งสำหรับเมืองไทยแล้ว คนไทยวัยนี้จะระมัดระวังเรื่องการลงทุน การใช้จ่าย เพราะโอกาสทางธุรกิจทางเศรษฐกิจ ไม่เหมือนกัน

พวกกลุ่ม ๒๐-๓๕ ปีตอนนี้กำลังฟุ้งเฟ้อ และวัตถุนิยมมาก เงินทองหาง่าย ใช้จ่ายฟุ่มเฟือย ไม่เคยสัมผัสความยากลำบากของสงครามและความไม่มีจะกิน ไม่อดทน และฉาบฉวย เปลี่ยนงานง่าย

เด็กๆ ที่ยังเรียนหนังสืออยู่นี่ มีอิสระมากค่ะ เหมือนเทวดาก็ว่าได้ เพราะพ่อแม่หาเงินได้ ก็ให้ลูกแทบทุกอย่าง เหมือนอ๋องน้อย ของกิน ขนมเด็ก ของเล่น เสื้อผ้าเด็ก ของเด็ก ถือว่า เป็นโอกาสก็ว่าได้

เล่าให้ฟัง เวลาใครคิดจะมาค้าขายกับคนเวียดนาม จะได้พอรู้พฤติกรรมบางส่วนของผู้บริโภค